Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 8 listopada 2023 r.

Sąd Rejonowy w Koninie V Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Grzegorz Turlakiewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Dostatnia

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2023 r. w Koninie

na rozprawie

w postępowaniu w sprawach gospodarczych

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na rzecz pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 3 617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia o kosztach procesu do dnia zapłaty;

3.  zwraca powódce (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 1 200 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego.

sędzia Grzegorz Turlakiewicz

Sygn. akt: V GC 424/23

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w W. kwoty 10 144 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 21 października 2021 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu wraz
z kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Powódka uzasadniając powództwo, wskazała, że w dniu 16 września 2021 roku w wyniku wypadku komunikacyjnego uszkodzeniu uległ należący do poszkodowanej M. G. samochód marki V. (...) o nr rej. (...). Sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Na skutek uszkodzenia pojazdu poszkodowana pozbawiona była możliwości korzystania z własnego środka transportu, dlatego najęła u powódki pojazd zastępczy. Pojazd zastępczy użytkowany by w okresie od dnia 17 września 2021 r. do dnia 14 października 2021 r. Strony uzgodniły stawkę najmu na kwotę 800 zł netto za dobę najmu. Po zakończeniu najmu powódka wystawiła fakturę VAT na kwotę 22 400 zł netto obejmującą najem pojazdu przez 28 dób. Powódka wskazała, że poszkodowana nie miała możliwości najmu pojazdu zastępczego odpowiedniego do potrzeb prowadzonej działalności w rejonie swojej siedziby, dlatego zachodziła konieczność korzystania z usług świadczonych przez powódkę. Ponadto poszkodowana nie miała możliwości odbioru pojazdu zastępczego, ponieważ nie miała wolnego pracownika, który mógłby odebrać pojazd zastępczy, a osobisty odbiór wiązałby się z koniecznością zaangażowania osób trzecich, dlatego poszkodowana skorzystała ze świadczonej przez powódkę usługi dostarczenia pojazdu zastępczego, z tytułu wykonania której powódka wystawiła fakturę na kwotę 1 872 zł netto. Z tych samych przyczyn zachodziła konieczność skorzystania przez poszkodowaną z usługi odbioru pojazdu zastępczego, z tytułu wykonania której powódka wystawiła fakturę na kwotę 1872 zł netto. Powódka 20 września 2021 r. zgłosiła pozwanej szkodę. W dniu 29 września 2021 r. pozwana przesłała mailowo informację, że szkoda zostanie rozliczona jako całkowita, zaś w dniu 7 października 2021 r. poszkodowana otrzymała od powódki z tego tytułu odszkodowanie. Zdaniem powódki uzasadniony okres najmu powinien obejmować co najmniej 7 dni od dnia wypłaty odszkodowania. Pozwana wypłaciła powódce łącznie kwotę 16 000 zł z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, uznając za zasady okres najmu wynoszący tylko 20 dni oraz odmawiając uznania roszczeń z tytułu zwrotu kosztów dostarczenia i odbioru pojazdu zastępczego.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym orzeczono zgodnie z żądaniem powódki.

W sprzeciwie od powyższego nakazu strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że przyjęła odpowiedzialność za przedmiotową szkodę. Zakwestionowała jednakże długość trwania umowy najmu pojazdu. Przyznała, że szkoda miała charakter całkowity. Potwierdziła fakt wypłaty na rzecz powódki odszkodowania
z tytułu najmu pojazd zastępczego w kwocie 16 000 zł. Pozwana wskazała również, że informowała poszkodowaną o możliwości zorganizowania najmu za pośrednictwem pozwanej, z której to propozycji poszkodowana nie skorzystała, zwiększając rozmiar szkody, naruszając wynikający z art. 354 § 2 k.c. obowiązek współdziałania wierzyciela z dłużnikiem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 września 2021 roku w wyniku wypadku komunikacyjnego uszkodzeniu uległ należący do poszkodowanej M. G. samochód marki V. (...) o nr rej. (...). Sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

(bezsporne)

Powstałe w wyniku kolizji uszkodzenia pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) uniemożliwiały poruszanie się nim po drodze i ostatecznie skutkowały koniecznością jego zezłomowania.

(dowód: zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 25 października 2023 r. czas od 00:06:00 do 00:06:50 k. 66)

Pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) wykorzystywany był przez M. G. do prowadzenia działalności gospodarczej, służąc do przewożenia specjalistycznego sprzętu.

(dowód: zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 25 października 2023 r. czas od 00:06:50 do 00:07:50 k. 66)

M. G. nie kontaktowała się z pozwaną, ponieważ upoważniła do kontaktu z ubezpieczycielem podmiot, który odholował uszkodzony pojazd.

(dowód: zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 25 października 2023 r. czas od 00:08:00 do 00:09:37 k. 66)

Powódka zgłosiła się do M. G. z propozycją wynajęcia pojazdu zastępczego. M. G. sama nie szukała wypożyczalni, z której mogłaby wynająć pojazd.

(dowód: zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 25 października 2023 r. czas od 00:09:50 do 00:10:40 oraz od 00:17:50 do 00:18:40 k. 66)

Powódka w dniu 17 maja 2021 r. zawarła z M. G. umowę najmu pojazdu marki (...) o nr rej. (...). Jednocześnie poszkodowana dokonała na rzecz powódki cesji wierzytelności przysługującej jej względem pozwanej w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz zwrotu kosztów transportu pojazdu zastępczego. Poszkodowana nie interesowała się warunkami umowy najmu pojazdu zastępczego. Nie ustalała nawet stawki czynszu pojazdu. Powódka dostarczyła M. G. pojazd zastępczy. Wydanie pojazdu nastąpiło 17 maja 2021 r. o godzinie 8:15. Najem trwał do 15 października 2021 r. Po zakończeniu najmu powódka odebrała wynajęty pojazd od M. G..

(dowód: umowa najmu k. 15, umowa przelewu wierzytelności k. 21, zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 25 października 2023 r. czas od 00:11:00 do 00:11:40 k. 66)

Z tytułu najmu powódka obciążyła M. G. fakturą VAT nr (...) z 4 listopada 2021 r. na kwotę 27 552 zł brutto. Z tytułu usługi dostarczenia pojazdu zastępczego powódka obciążyła M. G. fakturą VAT nr (...) z 28 marca 2022 r. na kwotę 2 302,56 zł brutto. Z tytułu usługi odbioru pojazdu zastępczego powódka obciążyła M. G. fakturą VAT nr (...) z 28 marca 2022 r. na kwotę 2 302,56 zł brutto.

(dowód: faktury VAT k. 17, 19, 20)

M. G. w okresie trwania najmu nie korzystała z wynajętego pojazdu zastępczego. Wynajęty pojazd byłby używany tylko wtedy, gdyby jeden z innych posiadanych przez M. G. pojazdów uległ awarii.

(dowód: zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 25 października 2023 r. czas od 00:16:30 do 00:17:50 k. 66)

Pozwana pismem z dnia 29 września 2021 r. poinformowała M. G., że koszty naprawy pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) przekraczają jego wartość rynkową, która wynosi 12 906 zł, w związku z czym pozwana zakwalifikowała szkodę jako całkowitą. Jednocześnie wskazała, że wysokość odszkodowania wynosi 10 593 zł brutto.

( dowód: pismo pozwanej z 29 września 2021 r. k. 22)

Pozwana w dniu 7 października 2021 r. wypłaciła odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej.

(bezsporne)

M. G. pod koniec 2021 roku nabyła kolejny pojazd ciężarowy, który miał zastąpić pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). M. G. dysponowała wolnymi środkami finansowymi na zakup tego pojazdu bez potrzeby oczekiwania na środki wypłacone tytułem odszkodowania.

(dowód: zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 25 października 2023 r. czas od 00:13:30 do 00:14:00, od 00:29:50 do 00:30:40 k. 66)

Pismem z dnia 10 grudnia 2021 r. pozwana poinformowała powódkę o przyznaniu odszkodowania z tytułu kosztów pojazdu zastępczego w kwocie 16 000 zł. Jednocześnie wskazała, że za zasadny uznaje okres najmu wynoszący 20 dni.

(dowód: pismo pozwanej z 10 grudnia 2021 r. k. 23)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów
i wydruków, które w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości. Na podstawie art. 233 k.p.c., Sąd dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów, uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Godzi się bowiem zauważyć, ze strony nie kwestionowały ich treści.

W ocenie Sądu wiarygodne były zeznania świadka M. G.. Treść jej zeznań, jak również dostrzegalny dla zewnętrznego obserwatora sposób składania zeznań uzasadniały wniosek, że świadek zeznaje szczerze i spontanicznie. Ponadto świadek nie był związany z żadną ze stron, stąd brak było podstaw, aby kwestionować bezstronność świadka.

Sąd na podstawie pominął zgłoszony przez powódkę wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, albowiem wniosek ten w zakresie dotyczącym stawki najmu zmierzał do wykazania faktów bezspornych. W zakresie zaś, w którym wniosek ten dotyczył uzasadnionego okresu najmu dowód z opinii biegłego z uwagi na zakwalifikowanie szkody jako całkowitej był nieprzydatny do wykazania uzasadnionego okresu najmu. Zawnioskowany przez powódkę dowód z opinii biegłego, miał bowiem wykazać uzasadniony okres najmu z uwzględnieniem przebiegu likwidacji szkody, nie zaś z uwzględnieniem sytuacji na rynku motoryzacyjnym w 2021 roku.

Sąd zważył co następuje:

Podstawą prawną odpowiedzialności strony pozwanej jest art. 822 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym § 4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W niniejszej sprawie poza sporem było, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową zapewnianą przez stronę pozwaną.

Powódka przedłożyła umowę przelewu wierzytelności, z której wynikało, że powódka nabyła od M. G. wierzytelność względem pozwanej z tytułu odszkodowania w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz zwrotu kosztów transportu pojazdu zastępczego. Sąd z urzędu nie dostrzegł w przedłożonej umowie cesji elementów, które skutkować mogłyby nieważnością tej umowy. Ponadto fakt zawarcia umowy cesji potwierdziła również świadek M. G.. W konsekwencji należało stwierdzić, że legitymacja czynna strony powodowej wynikała z przedłożonej przez powódkę umowy przelewu wierzytelności. Przepis art. 509 § 1 k.c. stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie z § 2 wymienionego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W okolicznościach niniejszej sprawy, strona pozwana ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa szkody, a jednocześnie na poszkodowanej ciążył obowiązek minimalizacji szkody. Przepis art. 16 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ustawy stanowi, że w razie zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym osoba uczestnicząca w nim obowiązana jest m.in. do zapobieżenia, w miarę możliwości zwiększaniu szkody. Ponadto zgodnie z treścią art. 354 k.c., dłużnik powinien wykonywać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno – gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. W taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel. Z powyższego wynika, iż na poszkodowanym spoczywa obowiązek współdziałania z ubezpieczycielem i nakaz lojalnego postępowania względem niego. Natomiast przepis art. 362 k.c., stanowi, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza stopnia winy obu stron. Powyższe przepisy nakładają zatem na poszkodowanego obowiązek minimalizacji szkody. Powinnością poszkodowanego, jako wierzyciela, jest lojalne postępowanie na etapie likwidacji szkody przez ograniczanie zakresu świadczenia odszkodowawczego ubezpieczyciela, a nie zbędne powiększanie wysokości szkody. Brak podjęcia takich działań, mimo że leżały w zakresie możliwości poszkodowanego, nie może zwiększać odszkodowania należnego od ubezpieczyciela zobowiązanego do naprawienia szkody (por. postanowienie składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2006 r., III CZP 91/05, LEX nr 180669). W tym zakresie należy proporcjonalnie wyważyć interesy poszkodowanego i ubezpieczyciela, kierując się standardem rozsądnie myślącej osoby, która określone zachowanie uznałaby za celowe, konieczne i racjonalne ekonomicznie.

W świetle art. 6 k.c., na powódce spoczywał ciężar wykazania, iż pojazd zastępczy był poszkodowanej niezbędny. Powódka ciężarowi temu nie sprostała. Z ustalonego stanu faktycznego wynikało bowiem, że poszkodowana M. G. w okresie trwania umowy najmu w ogóle nie korzystała z pojazdu zastępczego, gdyż potrzeba korzystania z niego zachodziłaby jedynie wtedy, gdyby jeden z innych przez M. G. pojazdów uległ awarii. Fakt ten zdaniem Sądu w pełni uzasadnia ocenę, że posiadanie przez M. G. pojazdu zastępczego w okresie trwania umowy najmu nie było niezbędne. Oceny tej nie zmieniają udzielane przez M. G. odpowiedzi na sugestywne pytania pełnomocnika powódki, z których wynikało, że zawierając umowę najmu nie mogła przewidzieć, czy nie zaistnieje potrzeba korzystania z pojazdu zastępczego. Potencjalna potrzeba korzystania z pojazdu zastępczego nie może bowiem być oceniona jako ekonomicznie uzasadniona podstawa zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego na okres 28 dni, której ostateczny koszt wyniósł aż 32 157,12 zł brutto - czyli blisko trzykrotnie więcej niż wartość pojazdu M. G. sprzed szkody. Poniesienie tak wysokich kosztów tylko po to, żeby w istocie pojazd wynajęty stał na placu było decyzją rażąco niegospodarną. W ocenie Sądu osoba podejmująca ekonomicznie racjonalne decyzje w takiej sytuacji, w jakiej była poszkodowana, zdecydowałaby się zawrzeć umowę najmu pojazdu zastępczego dopiero wtedy, kiedy powstałaby realna potrzeba korzystania z tego pojazdu. Godzi się przy tym zauważyć, że z umowy najmu wynikało bowiem, że pojazd zastępczy został wydany poszkodowanej już 17 września 2021 r. o godzinie 8:15. Uwzględniając, że do szkody doszło 16 września 2021 r., to fakt, że już następnego dnia rano pojazd zastępczy został poszkodowanej dostarczony – i to z siedziby powódki oddalonej o 117 km (treść faktury k. 19) uzasadnia wniosek, że nie istniała realna obawa, że w razie wystąpienia rzeczywistej potrzeby skorzystania z pojazdu zastępczego M. G. nie będzie w stanie go niezwłocznie otrzymać.

W kontekście powyższych spostrzeżeń zwrócić należy dodatkowo uwagę, że z zeznań M. G. wynikało, że po szkodzie nie poszukiwała samodzielnie wypożyczalni, z której mogłaby nająć pojazd zastępczy, lecz to powódka sama skontaktowała się z poszkodowaną z propozycją udostępnienia pojazdu zastępczego ( zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 25 października 2023 r. czas od 00:09:50 do 00:10:40 oraz od 00:17:50 do 00:18:40). Uzasadnione jest zatem przypuszczenie, że gdyby powódka sama nie zainicjowała kontaktu z poszkodowaną, to ta w ogólnie nie korzystałaby z jakiegokolwiek pojazdu zastępczego. Jak sama bowiem przyznała M. G. kwestia pojazdu zastępczego była dla niej drugorzędna ( zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 25 października 2023 r. czas od 00:10:40 do 00:10:50).

W świetle powyższych uwag przywołać należy stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uzasadnieniu uchwały składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 roku, w którym wskazano: „z zasady proporcjonalności może natomiast wynikać zbędność najmu pojazdu zastępczego, jeżeli właściciel nie używał samochodu albo dysponuje innym samochodem nadającym się do wykorzystania. Używanie samochodu w sposób sporadyczny może z kolei uzasadniać celowość wykorzystania w sposób ekwiwalentny innego środka komunikacji” (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 roku, sygn. akt: III CZP 5/11, L.). Rozwijając pogląd Sądu Najwyższego, należy wskazać, że oceniając zasadność skorzystania z pojazdu zastępczego, nie można tracić z pola widzenia tego, że odpowiedzialność ubezpieczyciela jest tożsama z odpowiedzialnością bezpośredniego sprawcy. Innymi słowy uwzględnienie roszczenie wobec ubezpieczyciela, per se przesądza, że zdaniem Sądu orzekającego roszczenie to co do zasady należałoby uwzględnić również wobec bezpośredniego sprawcy. Z tego też powodu Sąd wyraża dezaprobatę dla podejścia, że roszczenie odszkodowawcze w zakresie najmu zastępczego jest zasadne zawsze (bez względu na to, do jakich celów i jak intensywnie pojazd był dotychczas wykorzystywany przez poszkodowanego), a badaniu wystarczy poddać jedynie okres i stawkę czynszu najmu, czyli czynniki decydujące o wysokości należnego odszkodowania. Takie podejście abstrahuje zupełnie od zasad odszkodowawczych – a mianowicie od zasady adekwatnego związku przyczynowego. Skoro koszty najmu pojazdu zastępczego są uznawane za szkodę, to każdorazowo konieczne jest ustalenie, że między ich poniesieniem a deliktem zachodzi adekwatny związek przyczynowy – czyli, że ich poniesienie w okolicznościach konkretnej sprawy było niezbędne.

W niniejszej sprawie poniesienie przez M. G. wydatków związanych z najmem pojazdu zastępczego nie było ekonomicznie uzasadnione, a zatem między kosztami tego najmu, a zdarzeniem wywołującym szkodę nie zachodzi adekwatny związek przyczynowy. Tym samym poszkodowana nie może kosztami swojej decyzji o najmie pojazdu zastępczego obciążać pozwanej. W konsekwencji należało uznać, iż powództwo jest niezasadne.

Równocześnie z uwagi na to, że najem przez M. G. pojazdu zastępczego nie pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym z 16 września 2021 r. nie zachodzi potrzeba przeprowadzenia rozważań prawnych dotyczących uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego, czy też zasadności kosztów dostarczenia
i odebrania pojazdu zastępczego. Jedynie na marginesie należy wskazać, że wbrew stanowisku powódki, w niniejszej sprawie brak było podstaw, aby ustalenie czasu niezbędnego na nabycie nowego pojazdu przez M. G. – i w konsekwencji okresu najmu objętego obowiązkiem odszkodowawczym pozwanej – wiązać z datą wypłaty odszkodowania. Z ustalonego stanu faktycznego wynikało bowiem, że M. G. dysponowała środkami finansowymi pozwalającymi na nabycie pojazdu – bez konieczności oczekiwania na wypłatę kwoty odszkodowania. W takiej sytuacji dla ustalenia czasu niezbędnego do nabycia pojazdu istotne znaczenie ma czas zawiadomienia poszkodowanej
o sposobie likwidacji szkody przez zapłatę różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed i po zdarzeniu szkodzącym, co w niniejszej sprawie nastąpiło pismem z dnia 29 września 2021 r. Już od tego dnia poszkodowana powinna była rozpocząć starania zmierzające do nabycia pojazdu w miejsce uszkodzonego. Powódka nie wykazała, ani nawet nie naprowadziła twierdzeń, z których wynikałoby, że zachodziły szczególne okoliczności utrudniające nabycie przez poszkodowaną nowego pojazdu. Stąd też kierując się doświadczeniem życiowym, należało przyjąć, że czas ten nie powinien przekroczyć tygodnia, a zatem najem powinien był się zakończyć do 6 października 2021 r. - czyli jego okres nie powinien przekroczyć 20 dni.

Odnośnie do dodatkowych kosztów podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego należało stwierdzić, że w świetle zeznań M. G., która przyznała, że w ogóle nie szukała wypożyczalni mogących wynająć jej pojazd zastępczy, brak było podstaw, aby uznać, że konieczne było zawarcie przez poszkodowaną umowy najmu właśnie z powódką, zamiast
z wypożyczalnią znajdującą się w pobliżu poszkodowanej. W konsekwencji uzasadniony jest wniosek, że powódka nie wykazała, aby zachodziła konieczność poniesienia przez poszkodowaną dodatkowych wydatków na usługi podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w pkt. 1 wyroku.

Orzekając w pkt. 2 wyroku o kosztach procesu, Sąd oparł się o zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania określoną w art. 98 i art. 99 k.p.c., uznając za zasadne obciążenie powódki zwrotem kosztów procesu. Na koszty te składały się koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa, w łącznej kwocie 3 617 zł. Koszty zastępstwa procesowego zostały ustalone stosownie do treści § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935).

W pkt 3 wyroku na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1144 z późn. zm.) nakazano zwrócić powódce kwotę 1 200 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego.

sędzia Grzegorz Turlakiewicz