Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Koninie

POSTANOWIENIE

Konin, dnia 23-01-2020 r.

Sąd Rejonowy w Koninie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący sędzia Agnieszka Krzyżanowska

Protokolant st.sekr.sąd. Katarzyna Bandowska

po rozpoznaniu w dniu 23-01-2020 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z wniosku I. B.

przy udziale Skarbu (...) w P., M. B.

zasiedzenie

postanawia

1.  stwierdzić, że z dniem 24.11.2009 roku I. S. c. S. i M. A. oraz M. M. (1) s. S. W. i M. T. małżonkowie B. nabyli przez zasiedzenie do wspólności ustawowej własność niezabudowanej nieruchomości położonej w G. (...) gm. G., oznaczonej numerem geodezyjnym (...), o powierzchni 0,4700 ha, dla której Sąd Rejonowy w Koninie prowadzi księgę wieczystą o numerze (...)/;

2.  kosztami postępowania obciążyć wnioskodawczynię i uczestników w zakresie faktycznie przez nich poniesionym.

sędzia Agnieszka Krzyżanowska

Sygn. akt I Ns 763/19

UZASADNIENIE

I. B. wniosła o stwierdzenie, że z dniem 2.10.2009 r. nabyła przez zasiedzenie własność niezabudowanej nieruchomości położonej w G. (...)gm. G. oznaczonej numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,4700 ha oraz zasądzenie od uczestnika kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wnioskodawczyni wskazała, że na mocy umowy darowizny z dnia 26.02.2004r. otrzymała od rodziców własność gospodarstwa rolnego położonego G. (...)o łącznej powierzchni 1,5100 ha. Wraz z tą nieruchomością otrzymała również przedmiotową działkę i całość traktowała jako jedno gospodarstwo. Jej rodzice S. i M. R. nabyli całą nieruchomość w 1979r. od J. B. i od chwili nabycia użytkowali rolniczo.

Uczestnik Skarb Państwa - (...) w P. wniosła o oddalenie wniosku zarzucając, że pozostaje właścicielem gruntu o czym wnioskodawczyni wiedziała podpisując 12.12.2014r. protokół zdawczo-odbiorczy po zakwestionowaniu jej bezumownego korzystania z nieruchomości.

W toku postępowania wnioskodawczyni sprecyzowała żądanie wnosząc o stwierdzenie nabycia prawa własności nieruchomości w drodze zasiedzenia do wspólności majątkowej jej i męża M. B.. Ten wezwany do udziału w sprawie poparł wniosek.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Nieruchomość oznaczona numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,4700 ha położona jest w G. (...)gm. G. sanowi własność Skarb Państwa - (...) Dla nieruchomości tej Sąd Rejonowy w Koninie prowadzi księgę wieczystą (...)/.

dowód: wypis i wyrys k.24-25, decyzja k. 36

W dniu 23.11.1979r. J. B. umową przekazania własności i posiadania gospodarstwa rolnego nr (...) przeniosła na rzecz S. i M. małżonków R. własność nieruchomości położonej w G. (...)gm. G. o nr (...) i (...) o łącznej pow. 10,3000 ha. Wraz z tą nieruchomością przekazała również posiadanie działki nr (...) o powierzchni 0,4700 ha położonej w tej samej miejscowości. Zarówno przekazująca jak i małżonkowie R. traktowali wszystkie w/w działki jako jedno gospodarstwo rolne i jako takie było przez nich użytkowane.

Podobnie jak na pozostałych gruntach, także na działce nr (...) małżonkowie R. uprawiali rolę siejąc zboże, seradelę i obsadzając grunt ziemniakami. Zresztą ziemia ta znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie domu wnioskodawczyni „za płotem”, nikt poza małżonkami (a następnie wnioskodawczynią) nie obsiewał i nie zbierał plonów z działki. Wszystkie decyzje dotyczące zagospodarowania lub rodzaju prowadzonych prac na działkach „za domem” do 2004r. podejmowali rodzice wnioskodawczyni, opłacając stosowne podatki. Nikt nie żądał od nich wydania nieruchomości i nikt nie zabraniał wykonywania prac i nie żądał opłat za korzystanie z nieruchomości.

dowód: zeznania: wnioskodawczyni k.41,59, świadków K. K. k. 46, J. P. k. 46v, S. R. k. 46v-47, umowa k. 12-17

W dniu 26.02.2004r. S. i M. R. umową darowizny przekazali na rzecz córki I. R. (obecnie B.) własność nieruchomości położonej w G. (...) gm. G. o nr (...) (...), (...), (...), (...) i (...) o łącznej pow. 10,3000 ha oraz nr (...)o pow.1,5100 ha również położonej w G. (...) gm. G.. Wraz z tą umową wnioskodawczyni objęła w posiadanie grunt nr (...) o powierzchni 0,4700 ha i tak jak rodzice nadal użytkowała ja rolniczo.

Od chwili, w której można było ubiegać się o wsparcie finansowe, wnioskodawczyni składała wnioski do (...) i uzyskiwała dopłaty unijne również od przedmiotowego gruntu.

W dniu 28.06.2008r. wnioskodawczyni zawarła związek małżeński z M. B. i od tej pory wspólnie prowadzili gospodarstwo rolne, zarówno te przekazane umową darowizny jak i grunt objęty wnioskiem.

Małżonkowie B. traktowali obszar „za domem” jak swoją własność. Poza tym nikt nie żądał od nich wydania tej nieruchomości, a także nie płacili nikomu za korzystanie z nieruchomości objętej wnioskiem. Tak jak wcześniej rodzice wnioskodawczyni opłacali również podatek gruntowy.

dowód: zeznania: wnioskodawczyni k.41,59, świadków K. K. k. 46, J. P. k. 46v, S. R. k. 46v-47, umowa k. 12-17, umowa k. 12-17, akt USC 23

Dopiero w 2014r. wnioskodawczyni powzięła informacje o tym, że dotychczas użytkowany grunt nie jest jej własnością, a to po otrzymaniu pisma uczestnika Skarbu Państwa działającego przez (...) SP z dnia 4.12.2014r. dotyczącego bezumownego korzystania z gruntu. Protokołem zdawczo odbiorczym spisanym w dniu 12.12.2014r. wnioskodawczyni zobowiązała się do wydania nieruchomości objętej wnioskiem i wskazała, że od chwili pozyskania zbiorów w 2014r. gruntu już nie użytkowała.

dowód: zeznania: wnioskodawczyni k.41,59, protokół k. 37

Dokumenty w oparciu o które Sąd ustalił powyższy stan faktyczny nie budziły wątpliwości Sądu, nie były również kwestionowane przez uczestników.

Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyni ponieważ były one logiczne i konsekwentne, a nadto zostały potwierdzone zeznaniami świadków i złożonych dokumentów. Zdaniem Sądu zeznania wnioskodawczyni co do poczucia „bycia właścicielem” działki pozostawały uzasadnione, skoro przez lata użytkowania gruntu przez rodziców, a później przez nią samą, nie tylko nikt temu się nie sprzeciwiał, ale również otrzymywała dotacje unijne systematycznie wypłacane aż do 2014r.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków K. K., J. P. i S. R., albowiem były spójne i wzajemnie się uzupełniały. Świadkowie wiarygodnie i jasno opisali sposób użytkowania gruntu oraz zaangażowanie rodziny wnioskodawczyni w pracę na działkach objętych wnioskiem. Dodatkowo na ocenę wiarygodności zeznań świadków K. K. i J. P. wpływała okoliczność, iż jako osoby obce nie były zainteresowane wynikiem postepowania.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 172 § 1 i 2 kc posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, a jeśli uzyskał posiadanie w złej wierze nabywa własność nieruchomości po upływie lat trzydziestu. Jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas swego poprzednika, przy czym jeżeli poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści (art. 176 § 1 kc). Z art. 336 kc wynika z kolei, że posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Od posiadania odróżnić należy dzierżenie, polegające na wykonywaniu faktycznego władztwa nad rzeczą za kogo innego (art. 338 kc). Posiadanie samoistne polega zatem na władaniu rzeczą w zakresie odpowiadającym wykonywaniu prawa własności, przy jednoczesnym przekonaniu władającego, że władztwo to wykonuje w imieniu własnym.

Wnioskodawczyni i świadkowie twierdzili, że grunt oznaczony numerem geodezyjnym (...) już od chwili „przejęcia” gospodarstwa rolnego przez małżonków R. od J. B. traktowany był w identyczny sposób jak pozostałe grunty rolne – był obsiewany, obsadzany ziemniakami oraz nawożony. Zarówno przygotowanie gleby, jak i zbieranie plonów przebiegało bez jakichkolwiek zakłóceń - nikt nie przerywał prac, nie żądał zapłaty za użytkowanie gruntu czy też wydania nieruchomości. Tym samym za datę rozpoczęcia biegu terminu zasiedzenia sąd uznał dzień 23.11.1979r.

Niewątpliwym dla sądu pozostawał fakt, że posiadanie przez małżonków R. a następnie I. i M. B. gruntu objętego wnioskiem miało charakter posiadania samoistnego. Dla bezstronnych osób - K. K. i J. P. działania te były tożsame z działaniami właściciela, dlatego też wnioskodawczyni i jej mąż byli postrzegani jako właściciele działki objętej wnioskiem.

Uczestnik Skarb Państwa (...) w żaden sposób nie wykazała, aby przed skierowaniem do wnioskodawczyni w grudniu 2014r. pisma wskazującego na brak praw do działki nr (...), w jakikolwiek sposób wcześniej żądała wydania gruntu lub „interesowała” się sposobem jego użytkowania czy zagospodarowania. Uczestnik nie przedstawił jakichkolwiek dowodów na to, że przed 2014r. wnioskodawczyni wiedziała o tym, że grunt nie jest jej własnością, a tym samym aby posiadanie zostało przerwane, podobnie jak bieg terminu do nabycia własności w drodze zasiedzenia.

Wnioskodawczyni uzyskała posiadanie przedmiotowego gruntu od swoich rodziców, a ci od poprzedniej posiadaczki, bez zawierania w formie aktu notarialnego umowy weryfikującej istnienie prawa własności do nieruchomości. Tym samym stwierdzić należy, że wnioskodawczyni i jej poprzednicy posiadali przedmiotowy grunt w złej wierze, wskutek czego termin do nabycia przez nich własności przedmiotowej nieruchomości przez zasiedzenie rozpoczęty w dniu 23.11.1979 r. upływał z dniem 23.11.2009 r. Z uwagi na fakt, iż ciągłość posiadania w tym okresie nie została naruszona Sąd ustalił, że I. S. i M. M. (1) małżonkowie B. nabyli przez zasiedzenie własność przedmiotowego gruntu z dniem 24.11.2009 r. Sąd ustalił przy tym, że własność przedmiotowej nieruchomości została przez wnioskodawców nabyta do wspólności ustawowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 172 § 2 kc orzekł jak w punkcie 1 postanowienia.

Zgodnie z art. 520 § 1 kpc każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, w tym koszty zastępstwa procesowego W niniejszym postępowaniu koszty, o których mowa w art. 520 § 1 kpc ponieśli w całości wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 520 § 1 kpc orzekł jak w punkcie 2 postanowienia.

sędzia Agnieszka Krzyżanowska