Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 02-10-2019 r.

Sąd Rejonowy w K. I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Ireneusz Frącala

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Rusin

po rozpoznaniu w dniu 19-09-2019 r w K.

na rozprawie

sprawy z powództwa W. P.

przeciwko U. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7.700,00 zł (siedem tysięcy siedemset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 09-12-2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.201,00 zł (jeden tysiąc dwieście jeden złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

4.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w K.

- od powódki kwotę 381,76 zł,

- od pozwanego kwotę 650,03 zł,

tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

sędzia Ireneusz Frącala

Sygn. akt I C 1982/17

UZASADNIENIE

Powódka W. P., pozwem wniesionym do tutejszego Sądu w dniu 21 sierpnia 2017 r. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego U. w W. kwoty 8700 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7% w stosunku rocznym od dnia 5 września 2016 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w dniu 31 marca 2015 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego powódka doznała obrażeń ciała. Powódka podniosła, iż sprawcą kolizji okazała się osoba nieubezpieczona obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznym. Powódka podała, że sprawca zdarzenia – T. Z. wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 11 czerwca 2015 r. (sygn. akt II W 1456/15) został uznany za winnego wykroczenia z art. 86 § 1 kw. i została mu wymierzona kara grzywny w wysokości 600 zł.

Powódka wskazała, że w związku z doznanymi w wypadku z dnia 31 marca 2015 r. obrażeniami trafiła do (...) Szpitala (...)w K., gdzie po przeprowadzonych badaniach rozpoznano u niej stłuczenie głowy oraz brzucha, wstrząśnienie mózgu i skręcenie kręgosłupa szyjnego. W związku z doznanymi obrażeniami powódka kontynuowała leczenie w poradni ortopedycznej oraz korzystała z usług poradni zdrowia psychicznego. Powódka wskazała, iż pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił jej kwotę 1300 zł zadośćuczynienia. Powódka nie zgodziła się ze stanowiskiem pozwanego i wniosła reklamację o ponowne rozpatrzenie sprawy. W odpowiedzi pozwany podtrzymał swoje stanowisko.

W odpowiedzi na pozew pozwany U. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż co do zasady nie kwestionuje swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 31 marca 2015 r. Podniósł jednak, że przyznana w toku postępowania likwidacyjnego kwota jest adekwatna do rozmiaru krzywdy. Mając na uwadze wykonaną już na rzecz powódki wypłatę zadośćuczynienia, zgłoszone roszczenie jest bezpodstawne i rażąco wygórowane. Odnośnie żądania przez powódkę odsetek strona pozwana podniosła, że ewentualne odsetki winny być naliczane dopiero po upływie 30 dni, licząc od dnia otrzymania akt szkody od zakładu ubezpieczeń, co też miało miejsce w niniejszej sprawie w dniu 8 listopada 2016 r.

Pismem z dnia 24 maja 2019 r. powódka rozszerzyła powództwo i wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 12 200 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, na która składa się:

- kwota 8700 zł wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości 8% w stosunku rocznym od dnia 5 września 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7% w stosunku rocznym od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty;

- kwota 3500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7% w stosunku rocznym od dnia następnego licznego od daty doręczenia pozwanemu pisma zawierającego zmianę powództwa do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 31 marca 2015 r. około godziny 15:15 w K. na ulicy (...) nie zachował należytej ostrożności powodując zagrodzenie bezpieczeństwa w ruchy drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki J. o nr rej. (...) nie zachował odstępu niezbędnego do uniknięcia zdarzenia i uderzył przodem kierowanego pojazdu w tył stojącego przed nim samochodu marki V. (...) o nr rej. (...).

Sąd Rejonowy w K. wyrokiem nakazowym z dnia 6 marca 2015 r. wydany w sprawie sygn. II W 1456/15 wymierzył sprawcy karę grzywny w wysokości 600 zł.

Sprawca zdarzenia nie posiadał ważnego ubezpieczenia OC w dniu szkody.

(dowód : wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w K. z dnia 11 czerwca 2015 r. sygn. II W 1456/15 k. 11-12, notatka urzędowa z dnia 31 marca 2015 r. k. 50)

Powódka była pasażerką samochodu marki V. (...) o nr. rej. (...). Karetką pogotowia ratunkowego przetransportowana została do (...) Szpitala (...) w K.. W szpitalnym Oddziale Ratunkowym powódkę poddano badaniu RTG czaszki i kręgosłupa szyjnego. U powódki rozpoznano potłuczenie ogólne, w szczególności głowy i brzucha, wstrząśnienie mózgu, stłuczenie kręgosłupa. Następnie powódka poddana została dalszej obserwacji na Oddziale Chirurgii i Traumatologii Dziecięcej. Powódka była hospitalizowana w okresie od 31 marca 2015 r. do 2 kwietnia 2015 r. Powódka została wypisana ze szpitala z zaleceniem kontroli w poradni chirurgicznej i noszenia kołnierza ortopedycznego. Powódka kontynuowała leczenie w poradni ortopedycznej oraz poradni leczenia psychicznego. Uczestniczyła w zabiegach fizjoterapeutycznych. Podjęła także leczenie w prywatnym gabinecie neurologicznym.

(dowód : dokumentacja medyczna k. 13-27, notatka urzędowa z dnia 2 kwietnia 2015 r. k. 51, opinia biegłego sądowego specjalisty w ortopedii i chirurgii urazowej P. J. k. 98-102)

Powódka w wypadku komunikacyjnym z dnia 31 marca 2015 r. doznała urazu skrętnego kręgosłupa. Po szczegółowej diagnostyce chirurgicznej nie stwierdzono innych obrażeń doznanych w wypadku. Powódka poddana została leczeniu zachowawczemu przez okres 3 miesięcy, po którym uzyskano poprawę. Obecnie u powódki nie stwierdza się deficytu ruchu w obrębie elementów korzeniowo- więzadłowo – mięśniowych w odcinku szyjnym kręgosłupa.

Nadto nie stwierdza się trwałości urazu doznanego przez powódkę w wypadku. Natomiast długotrwałość urazu polega na odczuwaniu okresowym dolegliwości bólowych odcinka szyjnego kręgosłupa przez okres dłuższy niż pół roku podczas prac wymagających utrwalonej pozycji pochylenia do przodu głowy.

Ocena natężenia dolegliwości bólowych wg skali numerycznej VAS podanej w punktach 1-10 ocenić należy następująco. Ból o średnim stopniu natężenia - 6 pkt występował przez 10 dni, ból o małym stopniu natężenia - 2 pkt występował przez 2 miesiące. Po tym okresie ból występował po przymusowej pozycji schylonej głowy przez okres dalszych 5 miesięcy o natężeniu krótkotrwałym – 2 pkt.

U powódki wystąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu ortopedycznym w wysokości 3 % - uraz skrętny kręgosłupa szyjnego – leczony zachowawczo.

Leczenie następstw zdarzenia zostało zakończone w czerwcu 2015 r. Natomiast bóle krótkotrwałe ustąpiły po okresie dalszych 6 miesięcy, ponieważ tyle wynosi okres przywrócenia funkcji fizjologicznych zespołu więzadłowo – korzeniowego - mięśniowego po urazie skrętnym odcinka szyjnego kręgosłupa.

(dowód : przesłuchanie powódki k. 73-74, opinia biegłego sądowego specjalisty w ortopedii i chirurgii urazowej P. J. k. 98-102, pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego specjalisty w ortopedii i chirurgii urazowej P. J. k. 194)

Zdarzenie komunikacyjne, w którym uczestniczyła powódka w dniu 31 marca 2015 r. i stres z tym związany, spowodowało u niej uszczerbek na zdrowiu psychicznym, który należy zakwalifikować jako wg ,,Załącznika do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania” do punktu 10A – tj. zaburzenia adaptacyjne będące następstwem urazów i wypadków, w których nie doszło do trwałych uszkodzeń OUN: Utrwalone nerwice związane z urazem czaszkowo – mózgowym. Ocenić je należy na 6% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

W dniu wypadku powódka miała 18 lat, była w pełni sił fizycznych i psychicznych, aktywna sportowo, tańczyła i pływała rekreacyjnie. Utrzymywała licznie kontakty towarzyskie. Zdarzenie komunikacyjne z dnia 31 marca 2015 r. było dla powódki sytuacją silnie stresową, która zaburzyła jej równowagę psychiczną i silnie negatywnie wpłynęła na jej codziennie funkcjonowanie. Przed zdarzeniem powódka nie leczyła się psychiatrycznie, nie zgłaszała żadnych dolegliwości natury psychicznej. Po wypadku ogólna aktywność życiowa powódki była ograniczona. Z uwagi na dolegliwości bólowe oraz stan psychiczny powódka zaczęła unikać spotkań towarzyskich, zrezygnowała z tańca i pływania. Powódka po zdarzeniu, w związku z doznanymi obrażeniami ciała, korzystała z leczenia ortopedycznego, neurologicznego i zabiegów fizjoterapii. Z uwagi na zaburzenia snu, lęki oraz nawracające przykre wspomnienia wypadku zgłosiła się do poradni psychiatrycznej. Pierwsza odnotowana wizyta u psychiatry miała miejsce około pół roku po zdarzeniu, co ma zapewne związek z wcześniejszym skupieniem się na leczeniu dolegliwości somatycznych. Powyższa sytuacja jest częsta w przypadku ofiar wypadków komunikacyjnych, które w pierwszej kolejności po zdarzeniu skupiając się na leczeniu objawów somatycznych, urazów, zespołów bólowych, które uniemożliwiają im normalne, codzienne funkcjonowanie . Należy jednak rozumieć, że niepodjęcie natychmiastowego leczenia psychiatrycznego nie świadczy o niewystąpieniu zaburzeń stresowych pourazowych u poszkodowanego. Wypadek komunikacyjny, szczególnie do osób doznających obrażeń fizycznych, jest zawsze sytuacją traumatyczną, gdyż zagraża życiu i zdrowiu . W związku z powyższym u osób tych pojawiają się zaburzenia stresowe pourazowe. U niektórych objawy tych zaburzeń ustępują samoistnie z upływem czasu, pacjent jest w stanie samodzielnie poradzić sobie z emocjami związanymi z sytuacją stresową, u innych z kolei nawet systematyczna kilkumiesięczna psychofarmakoterapia nie przynosi zadawalających efektów i u pacjenta rozwijają się zaburzenia natury psychicznej wymagającego dłuższej terapii a nawet pobytu w ośrodku stacjonarnym czy korzystania z terapii w oddziale dziennym. Ponadto zaburzenia tego rodzaju są dynamiczne, mają tu miejsce etapy ukojenia, gdy pacjent nie odczuwa objawów oraz etapy nawrotów choroby, gdy symptomy zaburzeń często wracają (gdy ofiara wypadku zostanie poddana silnemu stresowi). W przypadku powódki w przeciągu 6 miesięcy od zdarzenia drogowego objawy zaburzeń stresowych wyewoluowały w zaburzenia depresyjne (adaptacyjno-lękowe), zdiagnozowane na pierwszej wizycie u specjalisty psychiatry. Na kolejnej wizycie po około 2 tygodniach powódka zgłaszała lepsze samopoczucie, co nie jest równoznaczne z całkowitym wyzdrowieniem. Powódka w okresie od zdarzenia do podjęcia leczenia psychiatrycznego, starała się żyć normalnie, chodziła do szkoły, zdała maturę, zakończyła kurs prawa jazdy, jednak nie było to dla niej łatwe, gdyż miała problemy z koncentracją uwagi, nie radziła sobie ze stresem.

Powódka skorzystała łącznie z 6 spotkań z psychiatrą, w tym czasie była leczona z powodu zaburzeń adaptacyjnych i lękowych, przy czym zaprzestała dalszej terapii. Ostatnia konsultacja psychiatryczna odbyła się około 24 lutego 2016 r., wtedy też zakończono leczenie. Mimo, iż od zdarzenia minęły 3 lata, powódce nadal towarzyszy lęk i niepokój podczas jazdy samochodem, pojawianie się nawracających, przykrych wspomnień i koszmarów sennych dotyczących traumatycznego wydarzenia.

Skuteczności terapii oraz czas jej trwania jest kwestią indywidualną i zależna od wielu czynników, m.in. od indywidualnych umiejętności radzenia sobie pacjenta ze stresem oraz indywidualnego stopnia jego wrażliwości emocjonalnej. W tym przypadku powódka zakończyła leczenia w dniu 24 lutego 2016 r., jednak objawy zaburzeń adaptacyjno-lękowych mimo upływu około 3 lat od zdarzenia utrzymują się nadal.

Objawy zespołu pourazowego (zespołu stresu pourazowego, zaburzeń lękowych pourazowych, nerwicowych) nie rozpoznaje się i nie dokumentuje żadnymi badaniami, wynikają one przede wszystkim z wywiadu podawanego przez osobę badaną. Dolegliwości składające się na zespół nie muszą być w sposób koniecznych, niezbędny, obligatoryjny leczone w jakikolwiek sposób, są to dolegliwości z natury swojej o charakterze subiektywnym, nerwicowym, lękowych. Pacjent decyduje się najczęściej na zgłoszenie do gabinetu psychiatrycznego, psychologicznego w sytuacji, gdy sam nie jest w stanie poradzić sobie z dolegliwościami pojawiającymi się po traumatycznym zdarzeniu, gdy ma problemy w życiu zawodowym i społecznym, co miało miejsce w przypadku powódki.

(dowód : przesłuchanie powódki k. 73-74, opinia sądowo – psychiatryczna biegłego sądowego specjalisty psychiatrii J. O. k. 112-115, pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego specjalisty psychiatrii J. O. k. 137-138)

Zdarzenie z dnia 31 marca 2015 r. w wyniku, którego powódka doznała urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, nie skutkował u powódki żadnymi następstwami neurologicznymi. Zgłaszana bóle i zawroty głowy mieszczą się w rozpoznanym przez biegłego z dziedziny psychiatrii zespole nerwico adaptacyjnym. Z przyczyn stricte neurologicznych powódka nie doznała w ww. wypadku komunikacyjnym żadnego długotrwałego czy też długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

(dowód : opinia biegłego sądowego specjalisty neurologa A. G. k. 150-152)

Pozwany Fundusz otrzymał akta szkody w dniu 8 listopada 2016 r. Pozwany przyjął swoją odpowiedzialność za szkodę powódki i wypłacił jej świadczenie w wysokości 1300 zł jako kwotę niesporną i przyznaną decyzją z dnia 25 listopada 2016 r. Powódka nie zgodziła się z wysokością przyznanego jej świadczenia i pismem z dnia 5 czerwca 2017 r. wniosła reklamację o ponowne rozpatrzenie sprawy. W odpowiedzi pismem z dnia 14 czerwca 2017 r. pozwany podtrzymał swoje stanowisko.

(dowód : decyzja z dnia 25 listopada 2016 r. k. 32-34, pismo powódki z dnia 5 czerwca 2017 r. k. 35-36, wyciąg z pocztowej książki nadawczej k. 37, pismo pozwanego z dnia 14 czerwca 2017 r. k. 38, pismo (...) S.A. w W. z dnia 3 listopada 2016 r. k. 52)

Powódka otrzymała od ubezpieczyciela – (...) S.A. w W. świadczenie z tytułu ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków w ramach umowy ubezpieczenia następstwa nieszczęśliwych wypadków. W następstwie ustalenia 6 % trwałego uszczerbku na zdrowiu powstałego w wynika wypadku z dnia 31 marca 2015 r. powódce wypłacono świadczenie w wysokości 1800 zł.

(dowód : deklaracja przystąpienia do grupowego ubezpieczenia k. 28-30, pismo (...) S.A. z dnia 3 lipca 2017 r. k. 31)

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów dołączone do pozwu oraz znajdujące się w aktach szkody (płyta CD k. 53), których prawdziwości i wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron i które również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd w całej rozciągłości podzielił ustalenia i wnioski końcowe opinii sporządzonych na zlecenie Sądu przez psychiatrę J. O., ortopedę P. J. oraz neurologa A. G.. Przedmiotowe opinie sporządzone zostały przez biegłych sądowych posiadających wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe; zgodnie ze wskazaniami specjalistycznej wiedzy medycznej, są rzeczowe, logiczne, spójne, kompleksowo i w pełnym zakresie realizują postanowienie Sądu zlecającego opinię.

Sąd dał również wiarę zeznaniach powódki W. P., które były jasne, rzeczowe, logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia i w pełni korespondowały ze wskazanymi wyżej dowodami z dokumentów.

Sąd zważył, co następuje.

Powódka roszczenie swoje wywodziła z art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie natomiast z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Do zadań U. należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na osobie, gdy szkoda została wyrządzona w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu mechanicznego lub kierującego pojazdem mechanicznym, a nie ustalono ich tożsamości (art. 98 ust. 1 pkt 1 ustawy).

Ze wskazanych przepisów wynika, że pozwany ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną w takim zakresie, jak sprawca szkody. U.uznał zresztą swą odpowiedzialność co do zasady.

Zgodnie z art. 444 § 1 i 2 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Z art. 445 § 1 k.c. wynika, że w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, a więc w art. 444 k.c., tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, a więc w art. 444 k.c. tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W wyniku kolizji z dnia 31 marca 2015 r. u powódki wystąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu o charakterze ortopedycznym w wysokości 3 % - za uraz skrętny kręgosłupa szyjnego. Nadto przedmiotowy wypadek spowodował u powódki uszczerbek w aspekcie psychiatrycznym, które ma charakter długotrwały. W ocenie neurologicznej nie ma podstaw do ustalenia trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Biegły sądowy ortopeda wskazał, iż leczenie następstw zdarzenia zostało zakończone w czerwcu 2015 r. Natomiast bóle krótkotrwałe ustąpiły po okresie dalszych 6 miesięcy ponieważ tyle wynosi okres przywrócenia funkcji fizjologicznych zespołu więzadłowo – korzeniowego - mięśniowego po urazie skrętnym odcinka szyjnego kręgosłupa.

Ponadto mimo upływu czasu, powódce nadal towarzyszy lęk i niepokój podczas jazdy samochodem, pojawianie się nawracających, przykrych wspomnień i koszmarów sennych dotyczących traumatycznego wydarzenia. Mimo, że powódka zakończyła leczenie w dniu 24 lutego 2016 r., objawy zaburzeń adaptacyjno-lękowych utrzymują się nadal.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe okoliczności, w tym rozmiar doznanych przez powódkę cierpień, długotrwałość leczenia oraz długotrwałość następstw zdarzenia z dnia 31 marca 2015 r. należało uznać, że adekwatną do doznanego uszczerbku na zdrowiu i rozstroju zdrowia będzie zadośćuczynienie w kwocie 9000 zł, przy czym mając na uwadze wypłaconą na rzecz powódki kwotę 1300 zł, do zapłaty na jej rzecz pozostaje kwota 7700 zł.

Pozwany jest zobowiązany zaspokoić roszczenie, o którym mowa w art. 98 ust. 1 i 1a, w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania akt szkody od zakładu ubezpieczeń. Jedynie w przypadku, gdyby wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności Funduszu albo wysokości świadczenia w terminie, o którym mowa w ust. 1, byłoby niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w terminie 14 dni od dnia wyjaśnienia tych okoliczności, z tym że bezsporna część świadczenia powinna być spełniona przez Fundusz w terminie określonym w ust. 1. (ust. 2). Strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, jakoby miała jakiekolwiek problemy z wyjaśnieniem ww. okoliczności z ust. 2, a tym samym po upływie terminu podstawowego 30-dniowego pozostawała w zwłoce. Pozwany Fundusz otrzymał akta szkody w dniu 8 listopada 2016 r. zgodnie z prezentatą na piśmie przewodnim z dnia 3 listopada 2016 r. Tym samym po upływie 30 – dniowego terminu od tej daty, tj. od dnia 9 grudnia 2016 r. roszczenie o zadośćuczynienie było wymagalne. Tym samym Sąd przyznał powódce ustawowe odsetki za opóźnienie od zasadzonej kwoty zadośćuczynienia, od dnia 9 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty.

Natomiast roszczenie powódki przewyższające zasądzoną kwotę zadośćuczynienia Sąd oddalił jako bezzasadne (punkt 2 wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800; zm. : Dz.U. z 2016 r. poz. 1668; z 2017 r. poz. 1797). Powódka wygrała proces w 63%, poniosła koszty procesu w wysokości 3252 zł (opłata sądowa 435 zł, koszty zastępstwa procesowego 1800 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, zaliczka na opinię biegłego 1000 zł). Pozwany wygrał proces w 37 %, poniósł koszty procesu w wysokości 2300 zł (koszty zastępstwa procesowego 1800 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, zaliczka na opinię biegłego 500 zł). Zatem zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu powódce należy się zwrot od pozwanego kwoty 2052 zł (3252 zł x 63 %), która została pomniejszona o koszty należne z tego tytułu pozwanemu (2300 x 37% = 851 zł). Stąd powódce należy się zwrot od pozwanego kwoty 1201 zł tytułem kosztów procesu (punkt 3 wyroku).

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. nakazując pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w K. od powódki kwotę 381,76 zł i od pozwanego kwotę 650,03 zł, tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, stosownie do wyniku procesu (powódka wygrała w 63 %, a więc pozwany w 37%). Na koszty te składają się: koszty opłaty sadowej od rozszerzonego powództwa (175 zł) i poniesionych wydatków związanych z opiniami biegłych, niepokryte z zaliczek (2356, 79 zł – 1500 zł = 856, 79 zł)

Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w pkt 4 wyroku.

sędzia Ireneusz Frącala